J’aime la Vie (als 1e uitgerekend) at al een paar dagen wat minder, maar toen ze al het voer weigerde te eten, gingen alle alarmbellen af. De dierenarts deed bloedonderzoek en een uur later werd ons vermoeden bevestigd. Vet in het bloed, we brachten de merrie naar de kliniek en de prognose was slecht, zeer slecht. In ons hoofd hielden we er rekening mee dat we J’aime la Vie niet meer terug zouden zien.
Infusen van glucose en sondevoeding volgden en na een aantal dagen lukte het de artsen het tij te keren. Het vet in het bloed nam af en de organen hadden nog niet zoveel geleden, er was dus een kans. Maar eten weigerde ze nog steeds, een oorzaak hiervoor is niet gevonden. Zou het kunnen dat het veulen op de organen drukt en de merrie daarom niet wilt eten??
Na 12 dagen op de kliniek werd de merrie nog steeds in leven gehouden door sondevoeding. De kliniek gaf aan dat er geen steek veranderde en we moesten nadenken over hoe nu verder. Na veel getob werd gezamenlijk besloten om de geboorte op te wekken met alle risico’s van dien en geen enkele garantie. Donderdag 21 april werd er met alle hulp een merrieveulen geboren. In de paar dagen daarna kreeg de merrie koorts een nieuwe kuur antibiotica werd gestart en werd zij 2x daags gespoeld. Hoeveel ellende moet zo’n merrie mee maken?
